Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο κάστορας και ο λαγός στο δάσος.
Ο κάστορας ήθελε να φτιάξει ένα μεγάλο σπίτι πάνω στο ποτάμι, αλλά δεν ήξερε πως να το κάνει. Ο λαγός από την άλλη ήξερε πως φτιάχνουν οι κάστορες τα σπίτια τους, γιατί τους είχε δει πολλές φορές να δουλεύουν στο ποτάμι, αλλά φοβόταν ότι μπορεί να κάνει κανένα λάθος και δεν ήθελε να πάρει την ευθύνη. Γύριζε όμως στο δάσος και κορόιδευε τον κάστορα που δεν ήξερε να φτιάξει το καστορόσπιτο. Πέρναγε ο καιρός και από κουβέντα σε κουβέντα έμαθε ο κάστορας για τα καμώματα του λαγού και θύμωσε πολύ. «Αντί να έρθει να με βοηθήσει πάει και με κοροϊδεύει με τα άλλα ζώα» έλεγε ο κάστορας και δεν μπορούσε να ηρεμήσει από τα νεύρα του!
Δεν άργησε λοιπόν η μέρα που ο κάστορας πέτυχε το λαγό στο δρόμο του. «Α εδώ είσαι λαγέ; Τι είναι όλα αυτά τα ρεζιλίκια; Έμαθα τι λες πίσω από την πλάτη μου». Ο κάστορας ήταν πολύ θυμωμένος και ο λαγός δεν τόλμησε να μιλήσει. Μόνο άκουγε. «Μας κάνεις τον έξυπνο πώς τα ξέρεις όλα, όμως το δικό σου σπίτι δεν είναι παρά μια τρύπα στο χώμα. Τι κοροϊδεύεις λοιπόν; Στο κάτω-κάτω ξέρεις πώς τους υπόλοιπους κάστορες της περιοχής τους αποδεκάτισαν οι κυνηγοί προτού με μάθουν να χτίζω. Πού το βλέπεις το αστείο λοιπόν;». Ο λαγός αν μπορούσε, θα είχε κοκκινίσει από την ντροπή του γιατί κατάλαβε πόσο άσχημα φέρθηκε. Το μόνο που μπόρεσε να ψελλίσει ήταν «Θέλεις να σε βοηθήσω να χτίσεις το σπίτι σου;». «Φυσικά και θα με βοηθήσεις» είπε ο κάστορας που ήταν ακόμα θυμωμένος.
Έτσι κι έγινε. Ο λαγός έκανε τα σχέδια και έχτιζε, ενώ ο κάστορας έκοβε και έφερνε κλαδιά. Κανένα λάθος δεν έκανε ο λαγός και το σπίτι έγινε τέλειο. Ο κάστορας ευχαρίστησε το λαγό και του είπε πως δεν του κρατάει πια κακία, αλλά και ο λαγός κατάλαβε ότι σημασία δεν έχουν μόνο οι γνώσεις αλλά και η προσπάθεια, το ρίσκο, και η αλληλεγγύη στη ζωή.
Την άλλη μέρα οι κυνηγοί σκότωσαν τον κάστορα και διέλυσαν το φράγμα γιατί θα εμπόδιζε το ποτάμι όταν φούσκωνε το χειμώνα. Σκότωσαν και τον λαγό γιατί πλέον ήξερε πιο πολλά από εκείνους και κάτι τέτοιο δεν το ανεχόντουσαν.
