Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που το έλεγαν Μάρθα. Η Μάρθα ζούσε με τους γονείς της στο δάσος και ήταν μια ευτυχισμένη (σε γενικές γραμμές) οικογένεια. Η μαμά της Μάρθας, η Κατερίνα, δεν φώναζε ποτέ την Μάρθα Μάρθα, αλλά Πηνελόπη, γιατί ποτέ δεν της άρεσε το Μάρθα. Μάρθα έλεγαν την μάνα του άντρα της του Μάκη - την πεθερά της. Η Μάρθα - η πεθερά - ήταν καλή γυναίκα και τα πήγαινε καλά με την Κατερίνα. Όμως στο θέμα του ονόματος της Μάρθας «είχε πατήσει πόδι». Ο Μάκης διατήρησε υποτίθεται ουδέτερη στάση, αλλά ουσιαστικά με το να μην παίρνει θέση ενίσχυε τη Μάρθα - μάνα του. Η γιαγιά της Μάρθας - όχι η Μάρθα ή άλλη - η Διονυσία δεν είχε πρόβλημα να πουν την Μάρθα - την εγγονή εννοείται - όπως τους κατέβει, όπως χαρακτηριστικά είχε πει. Αλλά η Μάρθα - γιαγιά, πεθερά, μαμά, υπερτασική - δεν έκανε πίσω με τίποτα. Μέχρι που τους απειλήσε ότι θα σταματήσει να παίρνει τα χάπια της για την πίεση. Οπότε η Μάρθα έγινε Μάρθα. Το καλό ήταν ότι στην απεραντοσύνη του δάσους και της φύσης κάτι τέτοια προβλήματα μοιάζουν αμελητέα.
